Karanlıkta Diyalog

Merhaba Arkadaşlar;

Sizinle haftasonu yaşamış olduğum bir deneyimi paylaşacağım. Farklı farklı türevleri olmasına rağmen Türkiye’de bir ilk olarak gösterime koyulmuş bir deneyim. İlk olarak Almanya’da ortaya çıkan bir farkındalık yaratmak adına başlatılan bir çalışma olduğunu öğrendiğim daha sonra Almanya’da bunu deneyimlenen iki girişimci Türkiye’de de neden olmasın diyerek bunu ülkemizde de uygulamaya alıyorlar.

Bu deneyimi Gayrettepe Metro istasyonunun bir bölümüne konumlandırılmış olarak yaşamanız mümkün. Ulaşımı oldukça kolay metrodan indiğinizde dışarıya çıkarken Zorlu Center’a doğru yöneldiğinizde zaten çeşitli yerlere konumlandırılmış levhalar gözünüze çarpıyor. Bulması oldukça kolay. Bilet fiyatları da gayet uygun, Biletix’ten alınabilir. Kabaca 90 dakika sürüyor ama nasıl geçtiğini farketmiyorsunuz bile.

Peki bileti aldık gittik ne yapacağız diye sorarsanız biraz açıklayayım. Gruplar 10ar kişilik olarak oluşturuluyor. Girişte özel eşyalarınızı bir dolaba kilitliyorsunuz. Size içeride yönünüzü bulabilmeniz için bir değnek veriliyor ve içeriye alınıyorsunuz. İçeriye girdiğinizde sizi orada çalışmata olan görme engelli bir vatandaşımız karşılıyor ve geziniz boyunca yanınızda size rehberlik ediyor. Onlar zaten karanlıkta olduğundan gayet rahat hareket ettiklerini farkedeceksiniz, fakat biz görme yetisi yerinde olanlar için durumu kabullenmek biraz zaman alabiliyor. Bu farkındalık süresi tabi ki sizin karanlık ile ne kadar içli dışlı olduğunuza bağlı. Daha fazla bilgi vermek istemiyorum ki merak edip gidecek olanları bekleyen deneyimleri orada yaşamalarını daha doğru buluyorum.

Şimdi gelelim neler hissettirdiğine, neler yaşattırdığına ve sonunda insana nasıl bir iz bıraktığına. Öncelikle tamamen karanlığın içinde olmak, nasıl denir, hiçbir şey denemez. Anlatılamaz. Tamamen yaşanması gereken bir olay. Gözünüzü kapatıyorsunuz karanlık, açıyorsunuz karanlık. Biraz korkutucu değil mi? Görme engellilerin yaşadığı zorlukları bizzat deneyimliyorsunuz. Geziyi tamamlayıp bize rehberlik eden görme engelli vatandaşımız ile muhabbet ederken, tabi bu da tamamen karanlıkta yapılıyor, bizim birkaç soru sorma fırsatımız oldu. Özellikle burada yapılan bu deneyimin katkısının ne yönde olmasını istediklerini sorduk. Bize özellikle iş bulmadaki engellerden bahsetti. Devletin engelli kontenjanının engelli düzeyini ayrıştırmadığını belirtti. Özellikle işverenler kendilerine yarayacak en az engelli kişileri işe aldıklarını belirtti. Ve burada yapılan bu 90 dakikalık deneyimde işverenlerin de katıldığını, bu ufak tecrübeden sonra engelli kontenjanı hakkında daha farklı düşündüklerini örendik.

Daha fazla bilgi vereren işin merakını kaçırmak istemiyorum ama bir daha gider miyim diye sorsam kendi kendime “EVET” derim. Bence siz de gidin. Bir pazar günü 90 dakika ayırmak hiç fazla değil. Zaten giderseniz eğer eve dönüş yolunda artık dünyaya başka bir gözle bakıyor olacaksınız. Yapıların veya tesislerin özellikle görme engelliler düşünülerek yapılamadığını göreceksiniz. En göze çarpan ayrıntı, en azından benim açımdan, bizim firmada bulunan ne gerek var diye çoğu kişinin söylediğine eminim hangi katta olduğunu söyleyen sesli asansörler…

Teşekkürler